Το ψάρεμα στο ποτάμι

Η ανάγκη έκανε τους παλιούς κατοίκους στων χωριών να βάζουν ένα μέτρο στις εκμεταλλεύσεις που έκαναν στις καλλιέργειες, στο δάσος, στα βοσκοτόπια.

Για την τήρηση αυτών των απαγορεύσεων υπεύθυνοι ήταν όλοι, ο πρόεδρος της κοινότητας, οι σύμβουλοι, οι αγροφύλακες, αλλά και οι πολίτες.

Το ψάρεμα στα χωριά Στενή και Βούνοι, επιτρεπόταν μόνο λίγες ημέρες πριν της Αγιασωτήρως. Τα ποταμόψαρα που δυστυχώς σήμερα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από τη μόλυνση του ποταμού και από το λίγο νερό, ήταν μια λιχουδιά που επιτρεπόταν μόνο μια ημέρα το χρόνο.

Την ημέρα του μεγάλου πανηγυριού των Βούνων, όλα τα σπίτια είχαν ψάρια στο τραπέζι τους. Και για να έχουν πάντα, επέτρεπαν το ψάρεμα μόνο μια εβδομάδα το χρόνο και χωρίς δηλητήριο.

Ο «σκλόμος» απαγορευόταν αυστηρά. Παραβάτες όμως στη συγκεκριμένη απαγόρευση υπήρχαν πολλοί.

Ο σκλόμος (φλόμος), είναι ένα δηλητηριώδες φυτό της περιοχής το οποίο όταν χτυπηθεί βγάζει ένα γαλακτώδες υγρό.

Οι ασυνείδητοι της εποχής, άλλαζαν τη ροή του νερού και παγίδευαν τα ψάρια σε λίγο νερό.

Χτύπαγαν και ανακάτευαν το Φλόμο μέσα στο νερό. Σε λίγο ότι υπήρχε μέσα στο νερό, αρχικά ναρκώνονταν και μετά από λίγο πέθαιναν.

Ψάρια, χέλια, νεροχελώνες, νερόφιδα, δεν έμενε τίποτε ζωντανό. Τα πρόβατα που έπιναν νερό παρακάτω είχαν κι αυτά προβλήματα.

Οι τρόποι που επιτρεπόταν κάποιος να ψαρέψει ήταν με το κοφίνι, την πέτρα ή τη βαριά, με την οποία χτύπαγαν τις πέτρες που είχαν από κάτω ψάρια ή ακόμα και με τα χέρια, αφού άλλαζαν την κατεύθυνση του νερού.

Τα χέλια ήταν δυσκολότερο ψάρεμα και γινόταν μόνο με τα χέρια χρησιμοποιώντας μάλλινο πανί για να μη γλιστράνε. Το ίδιο πανί χρησιμοποιούσαν για να τα γδάρουν αρχίζοντας από το κεφάλι.

Τα καβούρια επιτρέπονταν όλον τον καιρό μιας και υπήρχε αφθονία.

Γιάννης Γιαννούκος