Το Τσάι

Πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν πιτσιρίκος, είχα πάει στη «Βρυσίτσα» για να βρω παρέα να παίξω. Εκεί συνήθως παίζαμε ποδόσφαιρο περιμένοντας να έρθει το λεωφορείο, που έκανε στάση εκεί και ίσως να ερχόταν κάποιος με πολλές βαλίτσες, να τον βοηθήσουμε και να εξοικονομήσουμε χαρτζιλίκι.

Όμως δεν ήταν κανένα άλλο παιδί και έτσι κάθισα στο μουράγιο που είναι προς το ποτάμι και παρατηρούσα τον Χρήστο Βλάχο (Γεννάδιο), ο οποίος με ένα φτυάρι, ταχτοποιούσε την άμμο που είχε ξεφορτώσει ένα φορτηγό.

Ύστερα από λίγη ώρα, ιδρωμένος και κουρασμένος κάθισε να πάρει μια ανάσα.

Κάποια στιγμή βγάζει από την τσέπη του μία δραχμή μου τι δίνει και μου λέει. Πήγαινε στο μαγαζί και πάρε μου ένα τσάι.

Παίρνω εγώ τη δραχμή και πάω στο μαγαζί που ήταν εκεί κοντά και το είχε ο Κώστας Παπαναστασίου. Ήταν καφενείο και μπακάλικο.

Κυρ΄ Κώστα, μου είπε ο Μπάρμπα Χρήστος να μου δώσεις ένα τσάι.

Ο Κυρ΄ Κώστας, πήρε ένα νεροπότηρο, το ακούμπησε πάνω στο τεζάκι του μαγαζιού, έσκυψε, σήκωσε μία νταμιτζάνα με κρασί και γέμισε το ποτήρι.

Μα δε μου είπε κρασί κυρ΄ Κώστα, τσάι μου είπε.

Ο Κυρ΄Κώστας χαμογέλασε και μου είπε. Τέτοιο τσάι πίνει ο Μπάρμπα Χρήστος.

Έκτοτε αφού μεγάλωσα λίγο και πήγαινα στο καφενείο, παρατηρούσα τους θαμώνες να παραγγέλλουν τσάι και να τους φέρνει ο καφετζής κρασί σε νεροπότηρο.

Και να πως προήλθε αυτή η συνήθεια.

Τα παλιότερα χρόνια την παραμονή και ανήμερα των εκλογών, απαγορευόταν να σερβίρουν τα καταστήματα κρασί και γενικά αλκοολούχα ποτά, για το φόβο επεισοδίων, που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν από θερμόαιμους υποστηρικτές των διαφόρων παρατάξεων, που με την επήρεια του αλκοόλ ήταν πιο εύκολο να συμβούν.

Όμως το δαιμόνιο του Έλληνα βρήκε και εκεί τη λύση.

Παράγγελλαν τα κρασί να τους το φέρει σε κούπα, από εκείνες που σερβίριζαν το τσάι και ούτε γάτα, ούτε ζημιά.

Βέβαια αργότερα ο νόμος αυτός δεν ίσχυε, αλλά η συνήθεια παρέμεινε. Μόνο επειδή δεν υπήρχε ο φόβος να τους δει ο χωροφύλακας, σερβιριζόταν σε ποτήρι αλλά η λέξη «τσάι» καθιερώθηκε είτε είχαμε εκλογές είτε δεν είχαμε.

Γιάννης Γιαννούκος