Λούστροι

Είναι κι αυτή μια πρόσφατη σχετικά ασχολία για τα χωριά μας, μιας που τα παλαιότερα υποδήματα δηλαδή τα τσαρούχια και τα γουρνοτσάρουχα δεν χρειάζονταν βάψιμο. Εμφανίστηκαν από το διάστημα του μεσοπολέμου και διατηρήθηκαν και τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες ως την εμφάνιση των βιομηχανικών χρωμάτων.

Κάθε Κυριακή μετά την εκκλησία γέμιζε η πλατεία της Στενής από νεαρούς, που με τα κασελάκια τους περίμεναν τον κόσμο για να τους βάψουν τα παπούτσια.

Χαρίλαος Νάτσης

Πήγαιναν και σε όλα τα πανηγύρια που γίνονταν στην περιοχή, ακόμα και στα εξωκλήσια. Φτωχόπαιδα συνήθως, είχαν βρει έναν καλό τρόπο να συμπληρώνουν το εισόδημα τους. Τα χρώματα τα έφτιαχναν μόνοι τους χρησιμοποιώντας συνήθως βαφή ρούχων, την οποία ανακάτευαν με αλεύρι και νερό. Το μόνο που αγόραζαν από τη Χαλκίδα ήταν το γυαλιστικό που έβαζαν στο τελικό στάδιο βαψίματος. Το κασελάκι είχε στη μέση ένα ξύλινο υποπόδιο πάνω στο οποίο ο πελάτης έβαζε το πόδι του. Στις άκρες ήταν τα μπουκαλάκια με τα χρώματα. Δυο βούρτσες , ένα πανί, το γυαλιστικό, και ένα σπασμένο πιρούνι ήταν όλα τα εργαλεία τους.

Για να μη λερώσουν τις κάλτσες των πελατών, έβαζαν γύρω γύρω χαρτόνια από πακέτα τσιγάρων. Με το σπασμένο πιρούνι καθάριζαν τα παπούτσια από τις λάσπες, έβαζαν το χρώμα και με τη βούρτσα το άπλωναν παντού. Τελικό στάδιο το γυαλιστικό και το πέρασμα των παπουτσιών με το μάλλινο ύφασμα. Μια δραχμούλα ήταν η αμοιβή, ποσό αρκετά καλό για τα δεδομένα της εποχής.

Στους Βούνους λούστροι ήταν ο Γιάννης και ο Βαγγέλης Στεφανής.

Στη Στενή ο Δημήτριος Ντούρμας (Μαντάς), ο Κώστας Μακρής (Μπαΐρας), ο Χαρίλαος Νάτσης, ο Σταύρος Πισινάρας (Σταυρέτσας) και ο Κωνσταντίνος Τζίνης (Καλλίας).

Γιάννης Μητάκης