Αναστασία Λέων-Σιμιτζή

Στις 12-9-2008 απεβίωσε η Τασούλα Λέων-Σιμιτζή, σε ηλικία 49 ετών και η κηδεία της έγινε στον Ιερό Ναό  Κοίμησης της Θεοτόκου στην Άνω Στενή.

Η Τασούλα γεννήθηκε στις 2-10-1959. Γονείς της ήταν ο Δημήτρης Λέων και η Αικατερίνη (Ρίνα) Μπεληγιάννη.

Τον Ιούλιο του 1985 παντρεύτηκε με τον Δημήτρη Σιμιτζή, οικονομολόγο-Λογιστή.

Ο Δημήτρης και η Τασούλα απέκτησαν τρία παιδιά. Το Θανάση που πρόσφατα πήρε το πτυχίο του από το τμήμα «Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών» του Πολυτεχνείου Αθήνας, το Γιάννη που φοιτεί στο 3^ο έτος της σχολής «Μηχανολόγων Μηχανικών» του Πολυτεχνείου Αθήνας και τον Βασίλη που φοιτεί στην Δευτέρα Γυμνασίου.

Η Τασούλα είχε τελειώσει το Δημοτικό Σχολείο και το Γυμνάσιο Στενής, το Λύκειο Χαλκίδος και στη συνέχεια εισήχθη στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών

Εργάστηκε σαν καθηγήτρια στο Γυμνάσιο-Λύκειο Ψαχνών, στο Γυμνάσιο Νέας Αρτάκης και στο 6^ο Γυμνάσιο Χαλκίδας μέχρι το τέλος της Ζωής της.

Είχε συμπληρώσει 25 έτη εργασίας και παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε δεν θέλησε να κάνει χρήση του δικαιώματος συνταξιοδότησής της αν και μπορούσε επειδή είχε τρία παιδιά και πάνω από 20 χρόνια υπηρεσίας αλλά και λόγω του προβλήματος υγείας που αντιμετώπιζε, κι αυτό ήταν αποτέλεσμα του ενδιαφέροντος προς τη δουλειά της  και της αγάπης προς τους μαθητές της.

Κατά την τακτική μετάβασή της σε κεντρικό Νοσοκομείο της Αθήνας ο δρόμος τους περνούσε έξω από το Πολυτεχνείο Αθηνών και κάθε φορά η Τασούλα θυμόταν τα παιδιά της που φοιτούσαν εκεί και έλεγε με παράπονο στο σύζυγό της, πως δεν χάρηκε όσο θα ήθελε την επιτυχία των παιδιών της. Έδινε θάρρος όμως στον εαυτό της, λόγω του ότι το πρόβλημά της έπαιρνε τη μορφή χρόνιας ασθένειας και πίστευε ότι θα της δοθεί η ευκαιρία να χαρεί την επιτυχία και του τρίτου της γιου, του Βασίλη.

Πέντε χρόνια πάλεψε με την αρρώστια της η Τασούλα. Πήγε μέχρι το Ισραήλ, έφτασε μέχρι την Αμερική, αλλά δεν κατάφερε να αποφύγει το μοιραίο.

Υπήρξε ένα άτομο δυνατό, θετικό και υπεύθυνο. Φιλική, αγαπητή, απέφευγε τις προστριβές και προσπαθούσε η επαφή της με την κοινωνία να είναι στα πλαίσια της αμοιβαίας εκτίμησης

Ήταν άριστη επιστήμονας, καλή σύζυγος και στοργική μητέρα, όμως η περιπέτεια της τελευταίας πενταετίας, απέδειξε ότι ήταν και μια ηρωίδα που αντιμετώπισε τον θάνατο με γενναιότητα, και αξιοπρέπεια.