Ο Απόστολος Σιμιτζής (Πωλ) γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1952 στην Άνω στενή.
Μεγάλωσε στη Στενή με τα αδέλφια του Δημήτρη, Θανάση και Βούλα. Τελείωσε το
Δημοτικό και το Γυμνάσιο της Στενής και το Λύκειο Χαλκίδας (άριστος μαθητής).
Στη συνέχεια σπούδασε Ηλεκτρονικός στη Σιβιτανίδειο Σχολή . Εξάσκησε πολλά επαγγέλματα. Πωλητής Τυπογράφος, Τεχνικός στη Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας.
Τα τελευταία χρόνια εργαζόταν στο γραφείο του αδελφού του Θανάση.
Το 1990 παντρεύτηκε τη Ματίνα Καλοπίση από το Παρθένι Αρκαδίας. Και ζούσαν στην Αθήνα (Χολαργός).
Απεβίωσε στις 31-3-2012 σε ηλικία 60 ετών.
Γνώρισα τον Απόστολο το 1986, μέσω ενός φίλου του και γνωστού μου. Όταν τον είδα είπα: «Να ένας αγνός άνθρωπος» Ο Απόστολος εκείνη την εποχή είχε αμφισβητήσει βαθιά τις κοινωνικοπολιτικές του επιλογές και βρισκόταν θα έλεγα σε μια κατάσταση σοβαρού προβληματισμού και εσωτερικής αναζήτησης. Είχαμε για αρκετούς μήνες φιλική σχέση, βλεπόμασταν καθημερινά και συζητούσαμε για ώρες. Για τη δική μου ζωή ο Απόστολος ήταν «ο καθαρός άνθρωπος» που θα μπορούσα να βασιστώ πάνω του. Παντρευτήκαμε το 1990.
Εκείνη την περίοδο δούλευε ως πωλητής, είχε κάποια προβλήματα με τις δουλειές του, δεν μπορούσε να ενταχθεί μέσα στο σύστημα εύκολα. Ο Απόστολος είχε στην ίδια θέση στην καρδιά του τον πλούσιο και τον φτωχό, τον μορφωμένο και τον αγράμματο, δεν ξεχώριζε τους ανθρώπους σε αφεντικά κι εργάτες, απομυθοποιούσε το ρόλο του «αφεντικού» έτσι που ερχόταν σ΄αντίθεση μαζί του.
Είχε πάρει απόφαση στη ζωή του να σέβεται τον «άνθρωπο» και οτιδήποτε μικρό ή μικροπρεπές δεν τον αφορούσε.
Είχε πάντα χάρη για όλους και μου έλεγε: «άστο, δεν πειράζει, ξέχασέ το». Όταν ανέβαιναν οι τόνοι μεταξύ μας σε διαφωνία σ΄ ένα λεπτό το είχε ήδη ξεχάσει. Ήταν συναινετικός, με πολύ κατανόηση για τους ανθρώπους, ιδιαίτερα αγαπητός όχι μόνο στο χωριό του τη Στενή, αλλά και στους συγγενείς μου και φίλους, όλους τους γνωστούς μας παντού.
Ήταν άμεσος, επικοινωνιακός, αφοπλιστικός και απλός, πολύ συμπαθής, έμπιστος άνθρωπος με αρχές. Είχε καλό λόγο και ήταν γνώστης πολλών θεμάτων.
Δεν του άρεσαν τα δήθεν και οι δήθεν τύποι. Είχε μεγάλη αγανάκτηση ιδιαίτερα τελευταία για τους πολιτικούς, «Καμόρες» τους αποκαλούσε και λύπη για την κατάσταση της χώρας μας, που δεν έκρυβε.
Μίλησα για εσωτερική αναζήτηση. Δεν γέμιζε το κενό που ένιωθε, ένιωθε και προδομένος από ανθρώπους που υπηρέτησε και συστήματα και ιδέες. Μου έλεγε ότι σε ηλικία 18 ή 19 χρόνων πήρε την απόφαση να απορρίψει το Θεό. Είπε «δεν υπάρχεις». Αυτό του έφερε πόνο στην ψυχή που δεν περνούσε.
Το 1993 αναζήτησα το Θεό με όλη μου την καρδιά για δικούς μου λόγους. Ο Πωλ δεν αντιτάχθηκε σ΄ αυτό. Αντίθετα στράφηκε με μετάνοια στο Θεό και γνώρισε το Χριστό το 1994. Μου έλεγε: «Εγώ Ματίνα όταν θα πάω στον Ουρανό θα καταφιλήσω τα πόδια του Χριστού γιατί θα αισθάνομαι ιδιαίτερα ελεημένος απ΄ Αυτόν, αφού τον αρνήθηκα και με δέχτηκε πάλι».
Και βέβαια όπως και ομολόγησα στην κηδεία, ο Χριστός ήταν ζωντανός στη ζωή του δίνοντάς του αρκετές εμπειρίες της παρουσίας του.
Ο Απόστολος ήταν παιδί! Ένα πραγματικό παιδί! Του άρεσαν οι παρέες με ανθρώπους που αγαπούσε,. Με χωριανούς του όπου λέγονταν αστεία διάφορα και είχε πολύ γέλιο. Τον έτρεφαν αυτές οι σχέσεις. Ο Απόστολος είχε πολύ χιούμορ και δε γινόταν προσβλητικός. Παρατηρούσα πως γνώριζε πολύ καλά τους κώδικες επικοινωνίας με τους ανθρώπους και ήξερε τι θα πει, ως που θα αστειευτεί, πως θα πιέσει και δεν θα παρεξηγηθεί.
Σαν παιδί αντιμετώπιζε και τη μουσική. Είχε έναν μόνιμο καημό να τραγουδάει και όλα αυτά τα χρόνια της ζωής του μαζί μου, μάθαινε τραγούδια, δοκίμαζε τη φωνή του καθημερινά και με ρωτούσε «πως ήταν»;
Βελτιώθηκε σιγά σιγά έκανε φωνητική σε μουσικό-δάσκαλο στην Αθήνα και βέβαια με μελέτη και τραγούδι στο «μέγαρο μουσικής» της Στενής με τον Δημήτρη Μπεληγιάννη.
Με τη μουσική ασχολήθηκε και στο Δήμο Χολαργού. Λάβαινε μέρος στη χορωδία του Δήμου σε εκδηλώσεις. Από τις επιδόσεις του ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι οι δάσκαλοί του, και τελευταία ο ίδιος ήταν γεμάτος χαρά.
Πρόσφατα, τον Ιανουάριο του 2012 μετά μια περίοδο ανεργίας μπόρεσε να κατοχυρώσει δικαίωμα συνταξιοδότησης και αυτό ήταν μια άλλη μεγάλη χαρά.
Ενώ λοιπόν η ζωή μας φαινόταν να είναι σε καλό δρόμο, ο Απόστολος ήθελε να μείνουμε στο χωριό να καλλιεργούμε τις ελιές, να βάλει περιβόλι, ν΄αναζητά κάθε λογής βότανο, χόρτο ή βλαστό στα βουνά και στους κάμπους, ο Απόστολος έφυγε...
Έφυγε ευχαριστημένος ξαφνικά χωρίς να ταλαιπωρηθεί.
Είναι στον Ουρανό μαζί με το Χριστό και μας περιμένει!
Κι εγώ του αφιερώνω αυτό τον στίχο:
«Ήσουν καλός, ήσουν γλυκός, κι είχες τις χάρες όλες»
Στη συνέχεια σπούδασε Ηλεκτρονικός στη Σιβιτανίδειο Σχολή . Εξάσκησε πολλά επαγγέλματα. Πωλητής Τυπογράφος, Τεχνικός στη Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας.
Τα τελευταία χρόνια εργαζόταν στο γραφείο του αδελφού του Θανάση.
Το 1990 παντρεύτηκε τη Ματίνα Καλοπίση από το Παρθένι Αρκαδίας. Και ζούσαν στην Αθήνα (Χολαργός).
Απεβίωσε στις 31-3-2012 σε ηλικία 60 ετών.
Γνώρισα τον Απόστολο το 1986, μέσω ενός φίλου του και γνωστού μου. Όταν τον είδα είπα: «Να ένας αγνός άνθρωπος» Ο Απόστολος εκείνη την εποχή είχε αμφισβητήσει βαθιά τις κοινωνικοπολιτικές του επιλογές και βρισκόταν θα έλεγα σε μια κατάσταση σοβαρού προβληματισμού και εσωτερικής αναζήτησης. Είχαμε για αρκετούς μήνες φιλική σχέση, βλεπόμασταν καθημερινά και συζητούσαμε για ώρες. Για τη δική μου ζωή ο Απόστολος ήταν «ο καθαρός άνθρωπος» που θα μπορούσα να βασιστώ πάνω του. Παντρευτήκαμε το 1990.
Εκείνη την περίοδο δούλευε ως πωλητής, είχε κάποια προβλήματα με τις δουλειές του, δεν μπορούσε να ενταχθεί μέσα στο σύστημα εύκολα. Ο Απόστολος είχε στην ίδια θέση στην καρδιά του τον πλούσιο και τον φτωχό, τον μορφωμένο και τον αγράμματο, δεν ξεχώριζε τους ανθρώπους σε αφεντικά κι εργάτες, απομυθοποιούσε το ρόλο του «αφεντικού» έτσι που ερχόταν σ΄αντίθεση μαζί του.
Είχε πάρει απόφαση στη ζωή του να σέβεται τον «άνθρωπο» και οτιδήποτε μικρό ή μικροπρεπές δεν τον αφορούσε.
Είχε πάντα χάρη για όλους και μου έλεγε: «άστο, δεν πειράζει, ξέχασέ το». Όταν ανέβαιναν οι τόνοι μεταξύ μας σε διαφωνία σ΄ ένα λεπτό το είχε ήδη ξεχάσει. Ήταν συναινετικός, με πολύ κατανόηση για τους ανθρώπους, ιδιαίτερα αγαπητός όχι μόνο στο χωριό του τη Στενή, αλλά και στους συγγενείς μου και φίλους, όλους τους γνωστούς μας παντού.
Ήταν άμεσος, επικοινωνιακός, αφοπλιστικός και απλός, πολύ συμπαθής, έμπιστος άνθρωπος με αρχές. Είχε καλό λόγο και ήταν γνώστης πολλών θεμάτων.
Δεν του άρεσαν τα δήθεν και οι δήθεν τύποι. Είχε μεγάλη αγανάκτηση ιδιαίτερα τελευταία για τους πολιτικούς, «Καμόρες» τους αποκαλούσε και λύπη για την κατάσταση της χώρας μας, που δεν έκρυβε.
Μίλησα για εσωτερική αναζήτηση. Δεν γέμιζε το κενό που ένιωθε, ένιωθε και προδομένος από ανθρώπους που υπηρέτησε και συστήματα και ιδέες. Μου έλεγε ότι σε ηλικία 18 ή 19 χρόνων πήρε την απόφαση να απορρίψει το Θεό. Είπε «δεν υπάρχεις». Αυτό του έφερε πόνο στην ψυχή που δεν περνούσε.
Το 1993 αναζήτησα το Θεό με όλη μου την καρδιά για δικούς μου λόγους. Ο Πωλ δεν αντιτάχθηκε σ΄ αυτό. Αντίθετα στράφηκε με μετάνοια στο Θεό και γνώρισε το Χριστό το 1994. Μου έλεγε: «Εγώ Ματίνα όταν θα πάω στον Ουρανό θα καταφιλήσω τα πόδια του Χριστού γιατί θα αισθάνομαι ιδιαίτερα ελεημένος απ΄ Αυτόν, αφού τον αρνήθηκα και με δέχτηκε πάλι».
Και βέβαια όπως και ομολόγησα στην κηδεία, ο Χριστός ήταν ζωντανός στη ζωή του δίνοντάς του αρκετές εμπειρίες της παρουσίας του.
Ο Απόστολος ήταν παιδί! Ένα πραγματικό παιδί! Του άρεσαν οι παρέες με ανθρώπους που αγαπούσε,. Με χωριανούς του όπου λέγονταν αστεία διάφορα και είχε πολύ γέλιο. Τον έτρεφαν αυτές οι σχέσεις. Ο Απόστολος είχε πολύ χιούμορ και δε γινόταν προσβλητικός. Παρατηρούσα πως γνώριζε πολύ καλά τους κώδικες επικοινωνίας με τους ανθρώπους και ήξερε τι θα πει, ως που θα αστειευτεί, πως θα πιέσει και δεν θα παρεξηγηθεί.
Σαν παιδί αντιμετώπιζε και τη μουσική. Είχε έναν μόνιμο καημό να τραγουδάει και όλα αυτά τα χρόνια της ζωής του μαζί μου, μάθαινε τραγούδια, δοκίμαζε τη φωνή του καθημερινά και με ρωτούσε «πως ήταν»;
Βελτιώθηκε σιγά σιγά έκανε φωνητική σε μουσικό-δάσκαλο στην Αθήνα και βέβαια με μελέτη και τραγούδι στο «μέγαρο μουσικής» της Στενής με τον Δημήτρη Μπεληγιάννη.
Με τη μουσική ασχολήθηκε και στο Δήμο Χολαργού. Λάβαινε μέρος στη χορωδία του Δήμου σε εκδηλώσεις. Από τις επιδόσεις του ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι οι δάσκαλοί του, και τελευταία ο ίδιος ήταν γεμάτος χαρά.
Πρόσφατα, τον Ιανουάριο του 2012 μετά μια περίοδο ανεργίας μπόρεσε να κατοχυρώσει δικαίωμα συνταξιοδότησης και αυτό ήταν μια άλλη μεγάλη χαρά.
Ενώ λοιπόν η ζωή μας φαινόταν να είναι σε καλό δρόμο, ο Απόστολος ήθελε να μείνουμε στο χωριό να καλλιεργούμε τις ελιές, να βάλει περιβόλι, ν΄αναζητά κάθε λογής βότανο, χόρτο ή βλαστό στα βουνά και στους κάμπους, ο Απόστολος έφυγε...
Έφυγε ευχαριστημένος ξαφνικά χωρίς να ταλαιπωρηθεί.
Είναι στον Ουρανό μαζί με το Χριστό και μας περιμένει!
Κι εγώ του αφιερώνω αυτό τον στίχο:
«Ήσουν καλός, ήσουν γλυκός, κι είχες τις χάρες όλες»
Η σύζυγος Ματίνα.
Δυο λόγια αφιερωμένα στον Απόστολο, όπου εκτός των άλλων χαρισμάτων, συνέβαλε στη δημιουργία της μουσικής παρέας, και συμμετείχε σε όλες τις εκδηλώσεις όπου δώσανε ζωή στο χωριό. Είχε μια ξεχωριστή φωνή που τον έκανε να διακρίνεται. Είχε επίσης οργανωτική ικανότητα, ήταν επιμελής και πείσμων
Ο λόγος του μέτραγε σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα
Ήταν φίλος που μπορούσες να κάνεις παρέα ευχάριστα.
Για σου Απόστολε. Είθε ο Θεός να σε έχει κοντά του.
Δημήτρης Μπεληγιάννης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου