Διρφυακά

Μια πολύ αξιόλογη έκδοση της εφημερίδας Διρφυακά Νέα, με υπεύθυνο έκδοσης το Γιάννη Γιαννούκο  και υπεύθυνο ύλης το Γιάννη Μητάκη.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2007 και είναι ένας τόμος 350 σελίδων με πληθώρα ιστορικών και λαογραφικών θεμάτων.

Στην προσπάθεια μας να θυμηθούμε την ιστορία και να γνωρίσουμε τη λαογραφία της περιοχής μας, προσπαθήσαμε και συγκεντρώσαμε ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία, από διηγήσεις γεροντότερων, από μελέτες, επίσημα έγγραφα, αρχεία, παλιές εκδόσεις (εφημερίδες, ιστορικά βιβλία),από επισκέψεις σε μνημεία, όπως, σωζόμενοι Ιεροί Ναοί, ερείπια κατοικιών, καλυβιών κ.λπ..

Με τη βοήθεια άξιων συνεργατών, οι οποίοι εργάστηκαν φιλότιμα και αφιέρωσαν χρόνο και κόπο, σήμερα είμαστε σε θέση να σας παρουσιάσουμε ένα βιβλίο 350 περίπου σελίδων με ιστορικά και λαογραφικά θέματα, πλουτίζοντας έτσι τη βιβλιογραφία της περιοχής μας και διατηρώντας στη μνήμη μας, πτυχές από τη ζωή των προγόνων μας. Βέβαια υπάρχει ιστορικός και λαογραφικός πλούτος ακόμα που ευελπιστούμε να συγκεντρώσουμε και να σας τον παρουσιάσουμε με την έκδοση και άλλων τέτοιων βιβλίων.

Τα θέματα που περιλαμβάνει το βιβλίο

-Παλαιολιθικά κεντρικής ορεινής Εύβοιας.

-Παλαιολιθικό εύρημα στη Στενή Ευβοίας

-Στα ίχνη της χαμένης Οιχαλίας

-Τα καλύβια

-Λάμαρη. Η εγκατάσταση

-Το τσιφλίκι των Βαβούλων

-Γεώργιος Τασιού Θωμάς. Ο Στενιώτης βουλευτής του 19ου αιώνα και η οικογένεια του

-Λιγνιτωρυχεία Πάλιουρα απ' το 1913 έως το 1973

-Η ζωή στη Στενή και τα γύρω χωριά απ' τον προηγούμενο αιώνα μέχρι σήμερα

-Όνειρο άσβεστο. Μνήμη ανήκεστος.

-Λαογραφικά από το χωριό θεολόγος Ευβοίας

-Η Καθενιώτικη φορεσιά

-Παραδοσιακά επαγγέλματα και ασχολίες στα χωριά της Δίρφης.

-Ο κύκλος της Ζωής στη Στενή

-Αργαλειός

-Λιοτρίβια

-Το φαράγγι της Αγάλης και το μελίσσι

-Παραθεριστικό κέντρο η Στενή από το 1925

-Αμφιθέα Δήμου Διρφύων Ευβοίας

-Τα εξωκλήσια του χωριού Αμφιθέα του Δήμου Διρφύων

-Πρωτοδιορισμός στο Δημοτικό σχολείο Αμφιθέας (τότε γίδες) της δασκάλας Ανθής Κανάρη (1944-1957)

-Νερόμυλος Ηλία Ηλία του Ηλία στην Αμφιθέα Ευβοίας

-Τα παραμύθια της Στενής

-Κλιματολογικά στοιχεία Στενής και του ορεινού όγκου της Δίρφης

-Λαογραφικά Μουσείο Λάμαρης

-Ποιήματα.

-Ο Σεβρήκας

-Ποδόσφαιρο στο Δημοτικό Διαμέρισμα Αγίου Αθανασίου.

 Η αναγκαιότητα της έκδοσης.

Αναμφίβολα, τα τελευταία 50 χρόνια ο ρυθμός που αλλάζει ο τρόπος ζωής είναι ραγδαίος όσο ποτέ άλλοτε. Ζούμε σε μια εποχή άνεσης και τεχνολογικής ανάπτυξης, που επήλθε τόσο απότομα, ώστε είναι αμφίβολο αν ο άνθρωπος μπορεί να την αφομοιώσει και να την εντάξει ομαλά στις συνθήκες ζωής, τον τρόπο σκέψης ή ακόμα και την φύση του. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την ευεργετική πτυχή της τεχνολογίας, είναι άξιο απορίας πώς ο άνθρωπος δεν αναζήτησε τρόπους να ωφεληθεί από αυτήν κι αντιθέτως την καταχράται. Ανάμεσα στα δεινά που προκάλεσε η ασύδοτη χρήση των σύγχρονων μέσων ανάπτυξης, είναι ο παραγκωνισμός των παραδοσιακών αξιών. Κι ενώ οι συνθήκες ζωής έχουν βελτιωθεί απίστευτα - ίσως και δυσανάλογα με το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε, η πνευματική ανάπτυξη ακολουθεί πορεία αντιστρόφως ανάλογη της τεχνολογικής. Η επιθυμία της ηθικής βελτίωσης έχει πλέον έρθει σε δεύτερη μοίρα, γιατί η εποχή μας χαρακτηρίζεται από τον πυρετό των υλικών αγαθών. Δεν πιστεύουμε πια σε ότι δεν μπορούμε να δούμε, να αγγίξουμε ή να αντιληφθούμε με τις απλές πέντε αισθήσεις μας. Είμαστε σκλάβοι της ύλης και γι’ αυτό βιώνουμε κρίση στην επικοινωνία, τη σύναψη διαπροσωπικών σχέσεων και την ευαισθησία για την ουσία του πολιτισμού.
Ο ελληνικός πολιτισμός, για τον οποίο δηλώνουμε περήφανοι πολλές φορές με εθνικιστική θέρμη, δεν αποτελεί εξαίρεση αυτής της κρίσης. Τείνουμε να εξυμνούμε μόνο μία γενική έννοια του πολιτισμού αυτού, ενώ η ισοπεδωτική πολιτική στον βωμό του εκμοντερνισμού λειτουργεί σε βάρος των αξιών που πρεσβεύει. Είναι συχνό και φυσικό φαινόμενο για κάθε νέα γενιά να αντιμετωπίζει την παράδοση με βλέμμα ειρωνικό για τις «παλαιών αρχών» ιδέες. Δεν υπάρχει καμία αντίρρηση ότι για την εξέλιξη χρειάζονται καινοτομίες, αυτό άλλωστε δείχνει κι η ιστορία του ανθρώπου. Φτάνουμε όμως σε ένα σημείο αδιαφορίας και περιφρόνησης για την κληρονομιά η οποία μας παραδόθηκε από αρχαιοτάτων χρόνων. Κάνουμε το λάθος να πιστεύουμε ότι η ιστορία αφορά γεγονότα. Η ιστορία μιλάει για γεγονότα, όμως αφορά ανθρώπους, εξ ου κι η συνεισφορά αυθεντικών μαρτυριών είναι απαραίτητη. Το «τι έγινε» είναι σημαντικό, όμως η παραπλάνηση καραδοκεί αν δε τεθούν τα ερωτήματα «πώς;» και «γιατί;». Για να χτίσουμε το μέλλον χρειαζόμαστε τη σοφία του παρελθόντος, όσο απλοϊκή κι αν φαντάζει μπροστά στα «θαύματα» που έχει αντικρίσει ο πολιτισμός σήμερα.
Δυστυχώς, οι ανέσεις που ο σύγχρονος άνθρωπος έχει το προνόμιο να απολαμβάνει του δίδαξαν ένα είδος νωχέλειας, αντί να τον κεντρίσουν να δημιουργήσει μια κοινωνία με επίκεντρο τον άνθρωπο, την αλληλεγγύη, την ελευθερία σκέψης και την πνευματική καλλιέργεια. Αυτές οι αξίες τείνουν να αντικατασταθούν με εύκολες και πολλές φορές ανούσιες μεθόδους ψυχαγωγίας, που δεν βοηθούν στην επαγρύπνηση του μυαλού ή του πνεύματος και μας καθιστούν θύματα της παραπληροφόρησης, εφ’ όσον στερούμαστε πλέον τα εφόδια για να αντιληφθούμε την αλήθεια. Τα εφόδια αυτά μας τα παρέχει η απόκτηση γνώσης, που πηγάζουν από την παράδοση. Γι’ αυτό τον λόγο, η πολιτιστική κληρονομιά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένας θησαυρός, που δεν πρέπει να θαφτεί και να ξεχαστεί, γιατί σηματοδοτεί την ταυτότητά μας ως ανθρώπους.
Αυτό το σκοπό εξυπηρετεί κι η έκδοση των βιβλίων αυτής της σειράς. Είναι ένα αρχείο παραδοσιακών στοιχείων και αξιών όπως επίσης και της ιστορίας μας. Είναι μια προσπάθεια πολιτιστικής συσπείρωσης, με την ελπίδα ότι θα αποτελέσει ένα στέρεο υπόβαθρο γνώσης. Όλες οι συγγραφικές προσπάθειες που έχουν γίνει στον Διρφυακό χώρο ως τώρα, έχουν επιχειρηθεί από ανθρώπους οι οποίοι αγάπησαν τον τόπο και ήθελαν να συνεισφέρουν στην διάσωση της ιστορίας του. Με πολλούς κόπους και προσωπικά έξοδα κατάφεραν να αφήσουν μια παρακαταθήκη και πολλά στοιχεία για τον μελετητή του μέλλοντος. Σε αυτόν τον μοναχικό δρόμο δεν είχαν την βοήθεια κανενός επίσημου φορέα και για αυτόν τον λόγο κάποιες φορές ολόκληρα έργα ζωής δεν τυπώθηκαν ποτέ. Ευτυχείς κι ελπιδοφόρες ήταν κι οι περιπτώσεις κατά τις οποίες έργα εκδόθηκαν έστω και μετά θάνατον από τους απογόνους του μελετητή, αν και είναι λυπηρό το ότι ο ίδιος δεν είδε τη δουλειά του να καταξιώνεται.