Δημήτριος Γιαννούκος

     Διδάσκαλος

Γεννήθηκε στη Στενή Ευβοίας, τον Μάιο του 1903.

Εκεί έζησε τα πρώτα παιδικά και μαθητικά του χρόνια και άσκησε εικοσιεπταετή υπηρεσία.

Εκεί δημιούργησε την προσφιλή του οικογένεια και εκεί απεβίωσε το Μάιο του 1972.

Απεφοίτησε κατά σειρά, από το τετρατάξιο Δημοτικό Σχολείο Άνω Στενής, το ελληνικό, το Σχολαρχείο Χαλκίδος και στη συνέχεια ενεγράφη στην Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία, το τότε διδασκαλείο

Επί 40 χρόνια πρόσφερε τις υπηρεσίες του στην Ελληνική Παιδεία με πίστη και αφοσίωση.

Διέπλασε ανθρώπους και εμπλούτισε την Ελληνική κοινωνία με άτομα τα οποία κατέλαβαν υψηλές θέσεις και διαδραμάτισαν υψίστης σπουδαιότητας ρόλο, από εμφανών ή αφανών θέσεων για την πρόοδο της ιδιαίτερης πατρίδας και του έθνους.

Διορίστηκε πρώτα στο Μονοτάξιο Δημοτικό Σχολείο Κάτω Στενής το 1921.

Κατόπιν κατετάγη στο στρατό όπου υπηρέτησε τη θητεία του ως αξιωματικός του πυροβολικού το 1922.

Απολυόμενος των τάξεων του στρατού διοριστηκε εκ νέου στο Μονοτάξιο Δημοτικό Σχολείο Στροπώνων το 1923.

Εν συνεχεία μετετέθη στο Μονοτάξιο Δημοτικό Σχολείο Μίστρου και από εκεί στο Δημοτικό Σχολείο Τσαπουρνιάς Ξηροχωρίου.

Το Μάιο του 1930 νυμφεύθηκε την Αγγελική Παπακωνσταντίνου, θυγατέρα του Γεωργίου Παπακωνσταντίνου, διδασκάλου, μετά της οποίας απέκτησε πέντε τέκνα τέσσερα των οποίων επιζούν.

Μετά το γάμο του μετετέθη στο Μονοτάξιο Δημοτικό Σχολείο Αγίας Σοφίας (Αγιασοφιάς) και εν συνεχεία στο Μονοτάξιο Δημοτικό Σχολείο Λούτσας

Το 1935 μετετέθη στο Διτάξιο Δημοτικό Σχολείο Άνω Στενής, όπου παρέμεινε μέχρι συνταξιοδότησής του.

Το 1939-1940 πρόσφερε τις υπηρεσίες του στην Πατρίδα ως αξιωματικός του πυροβολικού, στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.

Γεννήθηκε το Μάιο του 1903 και ενυμφεύθει το Μάιο του 1930.

Το Μάιο του 1938 αβάσταχτος πόνος συνέτριψε την πατρική του καρδιά με το θάνατο του λατρευτού του γιου Κωνσταντίνου.

Το Μάιο του 1950 έχασε τον πολυαγαπημένο του πατέρα και το Μάιο του 1972 παρέδωσε την ψυχή του στο Θεό, αφού προηγουμένως είχε εκπληρώσει στο έπακρο την αποστολή του ως άνθρωπος, ως διδάσκαλος, ως οικογενειάρχης, ως Στενιώτης.

Η υψηλή του αποστολή, του έδωσε την ευκαιρία να εξοικειωθεί με τα εκκλησιαστικά και παιδαγωγικά πράγματα, με τη θρησκευτική και την πολιτική ατμόσφαιρα του χωριού, με τις λειτουργίες και τις διδασκαλίες με τα εξωκλήσια και τα σχολεία.

Όλα αυτά του διαμόρφωσαν μια ελληνοχριστιανική ιδιοσυγκρασία που τη διατήρησε αλώβητη μέχρι το τέλος της ζωής του.

Πάντοτε έπραττε αυτό που του επέβαλε το καθήκον, ανεξαρτήτως καταστάσεων, συμφερόντων, φόβων, συμπαθειών.

Αγάπησε την ιδιαίτερη πατρίδα του περισσότερο από κάθε τι άλλο στον κόσμο και αποκλειστικό του όνειρο και προορισμός στη ζωή του έγινε η πρόοδος και το μεγάλωμά της.

Προς το σκοπό αυτό ανέπτυξε μία καταπληκτική δραστηριότητα, υπό συνθήκες τόσο ενάντιες, ώστε να κυριαρχήσει στις ψυχές των συμπατριωτών του ως μία σημαίνουσα φυσιογνωμία.

Ο θάνατός του προκάλεσε βαθειά συγκίνηση στις ψυχές όλων ανεξαρτήτως, διότι η αγάπη του υπήρξε τόσο μεγάλη, τόσο δυνατή, τόσο ανιδιοτελής, χωρίς φραγμούς, χωρίς όρια, που περιελάμβανε στους κόλπους της και αυτούς ακόμη τους εχθρούς του.

Το βιβλίο του «Το Χρονικόν της Στενής του Νομού Ευβοίας», ήταν το τελευταίο και καλύτερο δώρο που μπορούσε να προσφέρει στον τόπο που τόσο αγάπησε.